Rootsville

Elmore D, Lazy Horse & Big Dave (B) - support act Kaai Man Blues Missy Sippy Gent (25-02-2020) reporter: Marcel photo credits: Marc Blues Photography info club: Missy Sippy info band: Elmore D - Lazy Horse - Big Dave - Kaai Man © Rootsville 2020

Het was weer een tijdje geleden dat ik nog een concertje had kunnen meepikken, het begon dus serieus te kriebelen. Gelukkig was er nog de Missy Sippy als redder in nood, waar men de Godfather van de Belgische Delta Blues, Elmore D had uitgenodigd en dit in het gezelschap van niemand minder dan Big Dave en Lazy Horse. Deze keer ook een support-act met Kaai Man. Hierdoor begon het concert vroeger dan anders, dus op tijd naar Gent vertrekken was de boodschap. Gelukkig maar want onderweg werden we overdonderd door een meer dan stevige hagelbui waardoor het verkeer op de autosnelweg daalde naar stapvoets.

Toch zonder ongelukken in Gent geraakt, nat als een waterkieken, maar that’s the blues waarschijnlijk. Ik vreesde voor de opkomst want, door het gure weer duurde het lang voor het publiek begon af te zakken. Uiteindelijk bleek te Gentse joint toch aangenaam vol te zitten toen Fred het podium betrad.

photo Kaai Man © Marc Blues Photography

KAAI MAN is het solo project van Fred Verhaegen (Mambo Chillum, Durango). Hij brengt Nederlandstalige,zompige liedjes,doorspekt met hoop en geloof. Het geheel volledig geworteld in de rijke traditie van blues, gospel en kleinkunst. Totaal nieuwe experience, dus ik was wel benieuwd. En of ik positief verrast werd. Het was een kort maar bijzonder boeiend optreden. Van bij de eerste noten tot het einde bleef het publiek respectvol stil voor hetgeen Fred Mambo ten gehore bracht.

Moderne kleinkunst met een zeer hoog bluesgehalte, over: de zee, eenzame nachtwandelingen in de grote stad, stress bij volle maan, een treinlied en een song opgedragen aan zijn onlangs overleden maatje Little Jimmy. De warme stem van Fred houdt iedereen in de ban en zijn fingerpicking is schitterend, voeg daarbij de sound van een snerpende harmonica en je krijgt er kiekenboellen van. Ik was degelijk onder de indruk .

photo Elmore D © Marc Blues Photography

Elmore D wordt, zoals ik al schreef, algemeen beschouwd als de peetvader van de Waalse blues. Hij debuteerde eind de jaren ’60 en is na 50 jaar op de planken nog lang niet uitgespeeld. Met een repertoire vol eigenzinnige vertolkingen van pre-war blues en gospel classics -in het Engels of in het het bijna vergeten Luiks dialect- houdt hij de geschiedenis van de oorspronkelijke folkblues in ere. Op het podium wordt hij vergezeld door twee toppers uit de vaderlandse muziekwereld. ‘Big Dave’ Reniers -die we nog kennen van de legendarische band The Electric Kings en recenter nog als stem van Crayon Sun- neemt de harmonica voor zijn rekening en op gitaar speelt Raf ‘Lazy Horse’ Timmermans de pannen van het dak. Ik keek er naar uit, want laat mij nu een grote fan zijn van professor Droixhe.

photoBig Dave © Marc Blues Photography

Elmore gaf ons wat wij van hem konden verwachten, een flinke portie pre-war blues van de bovenste plank. De man is ondertussen niet meer van de jongsten en heeft af en toe wat hulp nodig van echtgenote Alice, die steeds paraat staat, maar aan zijn gitaarspel zal het zeker niet liggen. Te beginnen met ‘Stone In My Passway’ van Robert Johnson en ‘Can’t Be Satisfied’. Aan de kant vullen Lazy Horse op gitaar en Big Dave op de Mississippi saxofoon, perfect aan. Dave laat zich gaan en is bijna in trance bij ‘It Hurts Me Too’ song dat gebaseerd is op “Sitting On The Top Of The World’ van The Mississippi Sheiks uit de jaren 30. En zo gaat het één hier ook over in het ander. Het betere werk dus. Met ‘Featherbed’ krijgen we een klassieker van de Cannon Jug Stompers, met ‘Let’s get Drunk Again’ zitten we bij Bo Carter en gaan richting pauze met ‘Crow Jane’ van Skip James. Elmore D is een wandelende encyclopedie van de pre-war blues, die man moet een geweldig geheugen hebben om al die teksten te onthouden. Chapeau, mon ami.

Gezien de dorstigen laven een werk van barmhartigheid is, laten we ons gaan met een Keizer Karel van’t vat en zijn we klaar voor deel 2. Het niveau blijft hoog en het is een plezier om af en toe het Frans accent van Elmore door zijn teksten heen te horen. De songs worden met een lach en een zwans aangekondigd en tussen de drie op het podium klikt het als geen ander. Je ziet duidelijk dat het niet hun eerste keer samen is. Met Sleepy John Estes’ ‘Everybody Oughta To Make A Change’ zet Elmore, solo, set twee in. Hierna mag Dave zijn ding doen en krijgen we een knappe versie voorgeschoteld van Skip James’ ‘Hard Time Killing Floor’gevolgd door Memphis Minnie’s ‘ Me And My Chauffeur Blues’, wat onderweg toch hier en daar wat aanpassingen krijgt. Minnie blijft bij want ‘New Sylvester And His Mule’ klinkt uit de luidsprekers, een song dat onderweg overgaat in het sappige Luiks dialect, waar niemand een jota van verstaat. Daniel doet dit nog eens over met Sonny Boy’s ‘Good Morning Little Schoolgirl’. Geregeld wordt de slide bovengehaald en Lazy Horse tovert op tijd en stond zijn Resonator tevoorschijn, terwijl Dave zich de longen uit de brede bast blaast. Me like !

Met ‘Country Boy’ van Bo Carter, waar Dave zich nog volledig laat gaan , ‘One Dime Blues’ van Blind Lemmon Jefferson en het knappe ‘Savannah Woman’ van Blind Willie McTell (met een heel verhaal) speelt het trio zich naar het einde van de show, die ze op magistrale wijze afsluiten met een formidabele versie van de spiritual ‘Mary Don’t You Weep’. Driestemmig en zodanig gebracht dat je er stil van werd. Schitterend !

Ik denk dat ik mag zeggen dat dit alweer een geslaagde avond was in de juke joint aan de Leie en met reden. Een avond met 4 topmuzikanten en allen Belgisch. Voorwaar, men moet niet steeds naar het buitenland om kwaliteit te hebben. Dit gezegd zijnde, cheers you all !! (Marcel)